archiwiści społeczni o sobie

Dzięki nagranej rozmowie, wzbogacamy archiwum o emocje.

Lubię słuchać historii, które opowiadają mieszkańcy.

Zacząłem robić to „wszystko”

Każde opisane zdjęcie, wspomnienie czy opowieść to przecież czyjaś historia, mały ślad czyjegoś istnienia, pracy.

Teren pogranicza może zaskakiwać i jest przebogaty.

Dbamy o jakość i spójność naszego archiwum.

Z setek lub tysięcy takich małych, lokalnych czy rodzinnych, domowych opowieści tworzy się jedna wielka opowieść o miejscu, w którym żyjemy.

Zawsze można (i nawet trzeba) się dokształcać. Ważne jest to, żeby w ogóle zacząć.

…bo u nas zawsze dużo się dzieje!

Aby rozpoznać jedno takie zdjęcie, muszę spędzić nad nim trochę czasu. Pomagają mi mapy 3D i skany. Technika tak poszła do przodu, że można oglądać góry na różne sposoby

Odczarowaliśmy trochę historię, w której się mówi, że dopiero komunizm stworzył Mońki, że dopiero po przyznaniu praw powiatu w 1954 roku Mońki zaczęły się rozwijać. Owszem, zaczęły się rozwijać, i to bardzo, ale potencjał już tutaj tkwił.

Nasza przyjaźń zaczęła się dzięki archiwum. Pan Wojciech odnalazł w nim fotografie z Domu Dziecka.

Archiwa są takie żywe! Wzbudzają bardzo dużo emocji, bo opierają się na różnych wspomnieniach.

Pamiętam, że chodziłam w miejsca, o których opowiadały osoby, które nagrywałam, żeby lepiej zrozumieć ich opowieści.

Kroniki i w ogóle albumy rodzinne to jest coś, co wywołuje we mnie dziką rozkosz (śmiech). Cieszę się, gdy mogę sobie usiąść i ktoś mi o tym opowiada.

Zastanawiałem się, jak to w ogóle możliwe, że to jest tak nieznane i że o tym się nie mówi, że w przestrzeni publicznej nie ma żadnych informacji, żadnych symboli świadczących o tym, że tu coś takiego się wydarzyło.