archiwiści społeczni o sobie

Teren pogranicza może zaskakiwać i jest przebogaty.

Dbamy o jakość i spójność naszego archiwum.

Z setek lub tysięcy takich małych, lokalnych czy rodzinnych, domowych opowieści tworzy się jedna wielka opowieść o miejscu, w którym żyjemy.

Zawsze można (i nawet trzeba) się dokształcać. Ważne jest to, żeby w ogóle zacząć.

…bo u nas zawsze dużo się dzieje!

Aby rozpoznać jedno takie zdjęcie, muszę spędzić nad nim trochę czasu. Pomagają mi mapy 3D i skany. Technika tak poszła do przodu, że można oglądać góry na różne sposoby

Odczarowaliśmy trochę historię, w której się mówi, że dopiero komunizm stworzył Mońki, że dopiero po przyznaniu praw powiatu w 1954 roku Mońki zaczęły się rozwijać. Owszem, zaczęły się rozwijać, i to bardzo, ale potencjał już tutaj tkwił.

Nasza przyjaźń zaczęła się dzięki archiwum. Pan Wojciech odnalazł w nim fotografie z Domu Dziecka.

Archiwa są takie żywe! Wzbudzają bardzo dużo emocji, bo opierają się na różnych wspomnieniach.

Pamiętam, że chodziłam w miejsca, o których opowiadały osoby, które nagrywałam, żeby lepiej zrozumieć ich opowieści.

Kroniki i w ogóle albumy rodzinne to jest coś, co wywołuje we mnie dziką rozkosz (śmiech). Cieszę się, gdy mogę sobie usiąść i ktoś mi o tym opowiada.

Zastanawiałem się, jak to w ogóle możliwe, że to jest tak nieznane i że o tym się nie mówi, że w przestrzeni publicznej nie ma żadnych informacji, żadnych symboli świadczących o tym, że tu coś takiego się wydarzyło.

Ludzie zaczęli inaczej myśleć o swojej lokalnej tożsamości. Wśród wielu łodzian i łodzianek panowało przekonanie, że to miasto nie ma żadnej ciekawej historii i nie ma żadnej tożsamości, że jest bez charakteru. Moja książka jest częścią fali odczarowującej ten obraz.

Nasz Book Truck mógłby być takim pogotowiem archiwistycznym jeżdżącym po Dolnym Śląsku.

Nie trzeba dużo, żeby zmobilizować ludzi do działania

Już w pierwszych minutach na mojej poczcie pojawiły się wiadomości od osób chętnych do włączenia się do akcji!