archiwiści społeczni o sobie

Nasza przyjaźń zaczęła się dzięki archiwum. Pan Wojciech odnalazł w nim fotografie z Domu Dziecka.

Archiwa są takie żywe! Wzbudzają bardzo dużo emocji, bo opierają się na różnych wspomnieniach.

Pamiętam, że chodziłam w miejsca, o których opowiadały osoby, które nagrywałam, żeby lepiej zrozumieć ich opowieści.

Kroniki i w ogóle albumy rodzinne to jest coś, co wywołuje we mnie dziką rozkosz (śmiech). Cieszę się, gdy mogę sobie usiąść i ktoś mi o tym opowiada.

Zastanawiałem się, jak to w ogóle możliwe, że to jest tak nieznane i że o tym się nie mówi, że w przestrzeni publicznej nie ma żadnych informacji, żadnych symboli świadczących o tym, że tu coś takiego się wydarzyło.

Ludzie zaczęli inaczej myśleć o swojej lokalnej tożsamości. Wśród wielu łodzian i łodzianek panowało przekonanie, że to miasto nie ma żadnej ciekawej historii i nie ma żadnej tożsamości, że jest bez charakteru. Moja książka jest częścią fali odczarowującej ten obraz.

Nasz Book Truck mógłby być takim pogotowiem archiwistycznym jeżdżącym po Dolnym Śląsku.

Nie trzeba dużo, żeby zmobilizować ludzi do działania

Już w pierwszych minutach na mojej poczcie pojawiły się wiadomości od osób chętnych do włączenia się do akcji!

Chciałbym, żeby archiwiści społeczni poznali się, bo wtedy mogą nawiązać ze sobą współpracę.

W wielu z moich rozmówców tkwi trauma. I nie mam tu na myśli traumy wojennej, traumy osób po obozach, po zesłaniach. Chodzi mi o traumę osób cywilnych. W historii jej nie ma.

Zdjęcie jest już prawie wypłowiałe, ledwo co na nim widać, a my mamy tak przepięknie zachowany negatyw!

Myśl, żeby poszukać po ludziach, przyszła chyba w sumie szybko, ale nie z mojej inicjatywy. To ludzie sami zaczęli się odzywać, reagując na posty.

Przez lokalne opowieści i mikrohistorie „Sagi Grybów” przekazujemy wartości i zależności uniwersalne

Skupiam się na konfrontacji rodzinnych legend i opowieści z opracowaniami formalnymi.

Muszę się TYM zająć. Taka była nadzieja cioci.