archiwiści społeczni o sobie

Zastanawiałem się, jak to w ogóle możliwe, że to jest tak nieznane i że o tym się nie mówi, że w przestrzeni publicznej nie ma żadnych informacji, żadnych symboli świadczących o tym, że tu coś takiego się wydarzyło.

Ludzie zaczęli inaczej myśleć o swojej lokalnej tożsamości. Wśród wielu łodzian i łodzianek panowało przekonanie, że to miasto nie ma żadnej ciekawej historii i nie ma żadnej tożsamości, że jest bez charakteru. Moja książka jest częścią fali odczarowującej ten obraz.

Nasz Book Truck mógłby być takim pogotowiem archiwistycznym jeżdżącym po Dolnym Śląsku.

Nie trzeba dużo, żeby zmobilizować ludzi do działania

Już w pierwszych minutach na mojej poczcie pojawiły się wiadomości od osób chętnych do włączenia się do akcji!

Chciałbym, żeby archiwiści społeczni poznali się, bo wtedy mogą nawiązać ze sobą współpracę.

W wielu z moich rozmówców tkwi trauma. I nie mam tu na myśli traumy wojennej, traumy osób po obozach, po zesłaniach. Chodzi mi o traumę osób cywilnych. W historii jej nie ma.

Zdjęcie jest już prawie wypłowiałe, ledwo co na nim widać, a my mamy tak przepięknie zachowany negatyw!

Myśl, żeby poszukać po ludziach, przyszła chyba w sumie szybko, ale nie z mojej inicjatywy. To ludzie sami zaczęli się odzywać, reagując na posty.

Przez lokalne opowieści i mikrohistorie „Sagi Grybów” przekazujemy wartości i zależności uniwersalne

Skupiam się na konfrontacji rodzinnych legend i opowieści z opracowaniami formalnymi.

Muszę się TYM zająć. Taka była nadzieja cioci.

Starsi ludzie są dla mnie wytłumaczeniem tego, dlaczego świat i nasze życie wyglądają teraz tak, a nie inaczej.

Dla mnie ciekawe i wartościowe jest to, że można jeszcze coś z archiwum zrobić, przetworzyć je lub pokazać w nowym kontekście, opisać lub połączyć z innymi zbiorami.

Ostatnio udało mi się znaleźć zdjęcie mojej bohaterki pochodzenia żydowskiego z Gdańska i to była najbardziej ekscytująca rzecz w tym tygodniu!

Każdy może do nas przyjść i porozmawiać z nami o swoich zbiorach.