archiwiści społeczni o sobie

Muszę się TYM zająć. Taka była nadzieja cioci.

Starsi ludzie są dla mnie wytłumaczeniem tego, dlaczego świat i nasze życie wyglądają teraz tak, a nie inaczej.

Dla mnie ciekawe i wartościowe jest to, że można jeszcze coś z archiwum zrobić, przetworzyć je lub pokazać w nowym kontekście, opisać lub połączyć z innymi zbiorami.

Ostatnio udało mi się znaleźć zdjęcie mojej bohaterki pochodzenia żydowskiego z Gdańska i to była najbardziej ekscytująca rzecz w tym tygodniu!

Zainteresowanie stroną przeszło nasze najśmielsze oczekiwania.

Każdy może do nas przyjść i porozmawiać z nami o swoich zbiorach.

Dzięki jej społecznemu zaangażowaniu w pracę z archiwalnymi księgami metrykalnymi wielu Polaków może zanurzyć się głębiej w genealogię swoich rodzin.

Bez archiwum społecznego dzisiejszym młodym tworzącym muzykę wiejską byłoby o wiele ciężej.

Bycie archiwistką społeczną to nie tylko obcowanie ze starymi materiałami. To także walka o finanse mogące je uratować. Dokumenty traktowane z miłością potrafią się jednak odwdzięczyć!

Nie jestem solistą, lubię pracę zespołową. Lubię powtarzać, że nikt z nas nie wie tyle, ile wiemy wszyscy razem.

Każda z nas ma swoje ulubione wywiady, na których było ciekawie, wzruszająco, udało się wejść z rozmówcą w szczególną relację. Tak naprawdę trudno się potem rozstać z tymi historiami, zdarza się, że jeździmy do tych osób po kolejne opowieści.

Najprzyjemniejsze jest “grzebanie” w pudłach i odkrywanie ciągle nowych zdjęć, listów, fotografii biograficznych, informacji. Wydaje się, że można to robić w nieskończoność i ta czynność niebezpiecznie wciąga.

Od kiedy sięgam pamięcią, zawsze uwielbiałam przebywać wśród starszych ludzi, słuchać ich opowieści, jak to dawniej bywało. Zawsze czułam sentyment do tego, co retro.

W pracy, a raczej misji archiwisty społecznego doceniam przede wszystkim możliwość uczestniczenia w ratowaniu i dokumentowaniu pamięci minionych pokoleń.

Moja przygoda z archiwistyką zaczęła się dość prozaicznie. Studiowałam skrzypce na Akademii Muzycznej, ale szukałam innego języka wypowiedzi niż muzyka klasyczna.

Archiwistyka społeczna zbudowana jest na człowieku, na jego przeżyciach, emocjach, pasjach, radościach i tragediach. Każde zdjęcie, każdy dokument, każda historia jest tego świadectwem.