archiwiści społeczni o sobie

Dzięki jej społecznemu zaangażowaniu w pracę z archiwalnymi księgami metrykalnymi wielu Polaków może zanurzyć się głębiej w genealogię swoich rodzin.

Bez archiwum społecznego dzisiejszym młodym tworzącym muzykę wiejską byłoby o wiele ciężej.

Bycie archiwistką społeczną to nie tylko obcowanie ze starymi materiałami. To także walka o finanse mogące je uratować. Dokumenty traktowane z miłością potrafią się jednak odwdzięczyć!

Nie jestem solistą, lubię pracę zespołową. Lubię powtarzać, że nikt z nas nie wie tyle, ile wiemy wszyscy razem.

Każda z nas ma swoje ulubione wywiady, na których było ciekawie, wzruszająco, udało się wejść z rozmówcą w szczególną relację. Tak naprawdę trudno się potem rozstać z tymi historiami, zdarza się, że jeździmy do tych osób po kolejne opowieści.

Najprzyjemniejsze jest “grzebanie” w pudłach i odkrywanie ciągle nowych zdjęć, listów, fotografii biograficznych, informacji. Wydaje się, że można to robić w nieskończoność i ta czynność niebezpiecznie wciąga.

Od kiedy sięgam pamięcią, zawsze uwielbiałam przebywać wśród starszych ludzi, słuchać ich opowieści, jak to dawniej bywało. Zawsze czułam sentyment do tego, co retro.

W pracy, a raczej misji archiwisty społecznego doceniam przede wszystkim możliwość uczestniczenia w ratowaniu i dokumentowaniu pamięci minionych pokoleń.

Moja przygoda z archiwistyką zaczęła się dość prozaicznie. Studiowałam skrzypce na Akademii Muzycznej, ale szukałam innego języka wypowiedzi niż muzyka klasyczna.

Archiwistyka społeczna zbudowana jest na człowieku, na jego przeżyciach, emocjach, pasjach, radościach i tragediach. Każde zdjęcie, każdy dokument, każda historia jest tego świadectwem.

Ludzie nie zawsze mają świadomość, że ich historia może być ważna. Kiedy rozpoczynamy rozmowę, mówią, że nic nie wiedzą, nic nie pamiętają, nie mają w domu żadnych fotografii.

Praca z archiwaliami to coś więcej niż tylko porządkowanie i przekładanie starych dokumentów. Jeśli trzyma się w ręku pożółkłą kartkę, która jest grypsem z Pawiaka, czy zniszczony kawałek papieru, na którym widnieje wezwanie na Gestapo, wyzwala to w człowieku respekt i szacunek.

Poza pełnieniem funkcji prezesa, nie uchylam się od „czarnej roboty”: zajmuję się skanowaniem umieszczanych w naszej bibliotece obiektów, nawiązuję również kontakty z osobami mogącymi udostępnić nam materiały.

Osoby starsze opowiadały ciekawe historie, a ja zdawałem sobie sprawę, że nie jest to w żaden sposób utrwalone. Wkrótce okazało się, że ja i mój zespół uzupełnimy tę lukę.