Stowarzyszenie gromadzi archiwalia dokumentowe oraz pozycje wydawnicze. Granice chronologiczne obejmują lata 1919–2015: dokumenty pochodzą z okresu od powstania Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1919 r.) do czasów współczesnych i dotyczą historii stowarzyszenia, głównie Zarządu Głównego SEP (protokoły ze zjazdów itp.). W zbiorach znajdują się również czasopisma, ok. 2500 pozycji (najstarsze z nich to „Przegląd Elektrotechniczny” z 1919 r.), i fotografie współczesne. Zbiory pozyskiwane są w postaci darowizn.
Archiwum Stowarzyszenia Elektryków Polskich
Podmiot prowadzący archiwum
W 1886 r. elektrycy polscy z sześciu miast: Warszawy, Lwowa, Krakowa, Poznania, Łodzi i Zagłębia Dąbrowskiego podjęli działania na rzecz przyszłości. Członkami założycielami delegacji w Warszawie byli m.in. Kazimierz Obrębowicz (przewodniczący), Zygmunt Straszewicz i Mieczysław Pożaryski (pierwszy prezes stowarzyszenia w latach 1919–1928). Organizacja zajmowała się przede wszystkim słownictwem elektrotechnicznym, sprawami organizacyjno-szkoleniowymi oraz utworzeniem Komisji Przepisowej.
W czerwcu 1919 r. odbył się Ogólnopolski Zjazd Elektrotechników, podczas którego powołano Stowarzyszenie Elektrotechników Polskich (SEP). Do SEP przystąpiły cztery Koła: Warszawskie, Lwowskie, Krakowskie i Łódzkie.
Od stycznia 1929 r., w wyniku połączenia Stowarzyszenia Elektrotechników Polskich ze Stowarzyszeniem Radiotechników Polskich, dotychczasowa organizacja otrzymała nowy statut oraz nazwę: Stowarzyszenie Elektryków Polskich. W 1939 roku doszło do kolejnego połączenia ze Stowarzyszeniem Teletechników Polskich, tym razem bez zmiany nazwy. Na tym zakończył się proces integracji elektryków w jednym Stowarzyszeniu Elektryków Polskich.
Dokumentacja dotycząca stu lat tradycji polskiej elektryki wymaga stałej pracy działu historycznego SEP. Z inicjatywy komisji historycznej oraz prezesa SEP spuścizna nestora polskiej elektryki, Kazimierza Szpotańskiego, została zaprezentowana w publikacji albumowej oraz na wystawie.